วันนี้ เป็นวันที่เจ็ดของการเดินทางมากับทัวร์ในประเทศเวียดนาม รถยนต์สามคัน และมอเตอร์ไซด์สิบสี่คัน ระยะทางจากด่าหลัตไปเปลกู ประมาณ สามร้อยเจ็ดสิบห้ากิโลเมตร และกูเกิลประมาณเวลาในการเดินทางไว้ที่แปดชั่วโมงยี่สิบห้านาที

หากเวลาที่ใช้มากอย่างนี้ คาดการณ์ได้เลยว่า หากไม่เป็นการจราจร ก็ต้องเป็น สภาพถนนที่ไม่เอื้อต่อการใช้ความเร็ว

เราสายชิลล์ ขี่ช้า จึงต้องปฏิรูปก่อนเลือกตั้ง เอ้ย ต้องปฏิรูปการเดินทาง โดยการ ออกก่อน ถึงทีหลัง ตามกำหนดที่ทัวร์แจ้งไว้ คือออกเจ็ดโมงเช้า เราต้องออกเช้ากว่านั้น

ณ เวลา หกโมงเจ็ดนาที ในเวลาไทยที่แสดงอยู่บนหน้าจอของดูคาตี้ หรือตีห้าเจ็ดนาทีในเวลาเวียดนาม อุณหภูมิสิบแปดองศา เป็นเช้าที่เยี่ยมยอด เหมาะแก่การขี่มอเตอร์ไซด์

ดูคาตี้ส่งเสียงอันธพาลน่าฟัง ผ่านท่อไอเสียคู่ใต้เบาะของมัน แสดงความพร้อมอย่างเต็มที่ และเมื่อเจ้านายของมันปล่อยคลัช และบิดคันเร่งอย่างนุ่มนวล ล้อของมันก็หมุน พาให้ดูคาตี้สีเหลืองเคลื่อนตัวอย่างงดงามสมบูรณ์แบบ สู่ถนนที่ประกอบด้วยโค้งอันสวยงามของเมืองด่าหลัต

วันที่สวยงามถูกเริ่มต้นขึ้นอย่างดีที่สุดที่เป็นไปได้

เราผ่านเมืองด่าหลัต มุ่งตรงสู่ทางด่วน สาย CT14 ขนาดสี่เลนถนนราบเรียบ ที่ไม่อนุญาตให้มอเตอร์ไซด์วิ่งแต่ด้วยเหตุผลบางประการ เราสามารถจะวิ่งได้

อยู่บนทางด่วนประมาณยี่สิบกิโลเมตร ก็ถึงทางเลี้ยวสู่ ถนน QL27 ถนนสายเล็ก ไม่มีไหล่ถนน ราดยางแบบหมดสภาพ เต็มไปด้วยหลุมบ่อ และเมื่อคืนมีฝนตก หลุมบ่อจึงเต็มไปด้วยน้ำ

ช่วงเริ่มต้นของถนน QL27 อยู่ในความเป็นเมือง มีตลาด มีโรงเรียน และ เราผ่านไปในช่วงเวลาเร่งด่วนพอดี ในเวียดนาม รถใหญ่ไม่สนใจรถเล็ก เขาคงเห็นมอเตอร์ไซด์เหมือนแมลงหวี่ แมลงวัน นึกจะแซงสวนมาก็แซง โดยไม่สนใจว่าเรากำลังสวนไป

เราต้องหลบหลุม ฟันฝ่ารถติด หลบรถสวน ซึ่งการหลบรถสวนมาทำให้เราต้องใช้ขอบถนนจนหมดทุกเซนติเมตรเลยทีเดียว เรามาถึงจุดเช็คพอยท์แรกเป็นปั๊มน้ำมันอยู่ซ้ายมือ ในเวลาประมาณ หกโมงยี่สิบเอ็ดนาทีในเวลาเวียดนาม ... หนึ่งชั่วโมงกับสิบห้านาที เราทำระยะได้หกสิบกิโลเมตร เราเริ่มจะรับรู้ได้ว่าคงไม่ง่ายนักในวันนี้

ตั้งเป้าไว้ว่า หากเราได้กินอาหารเช้าที่บวนมาถวด ซึ่งเป็นเช็คพอยท์ที่สาม ระยะทางจากจุดเริ่มต้น ประมาณสองร้อยกิโลเมตร ถือว่าสวยแน่นอน เพราะเราได้ระยะทางเกินครึ่งก่อนเที่ยง จอดไม่นาน เราจึงออกเดินทางไปยังเช็คพอยท์สองทันที

ระยะทางจากเช็คพอยท์หนึ่ง ไป เช็คพอยท์สอง ประมาณแปดสิบสองกิโลเมตร กูเกิลคำนวณไว้ว่า น่าจะใช้เวลาประมาณสองชั่วโมง

สิ่งแวดล้อมค่อยๆเปลี่ยนจากสภาพความเป็นเมืองไปเป็นภูเขา สิ่งที่ไม่เปลี่ยน คือ ถนนยังคงไม่มีไหล่ทาง และรถที่สวนมายังคงไม่เห็นเราอยู่ในสายตา เราจึงต้องใช้ทุกเซนติเมตรของถนนราดยางมะตอยหมดสภาพเหมือนเดิม แต่สิ่งที่แย่ลงคือสภาพถนน สภาพถนนแย่ลงไปมาก

นัยมาด้วย ฮอนด้า ฟอร์ซ่า สกู้ดเตอร์สามร้อยซีซี และใครๆก็รู้ว่ารถญี่ปุ่นมีความทนทาน บำรุงรักษาง่าย และค่าบำรุงรักษาก็ไม่แพง นัยก็รู้...มันจึงขี่แบบไม่เห็นหลุมอยู่ในสายตา ไม่หลบ ไม่เบา ขี่ผ่านไปเลย รถมอเตอร์ไซด์ทัวร์วิ่งแอดแวนเจอร์ที่มาด้วยกัน ยังขี่แบบแซงไม่ลง

ส่วนอัฟริกาทวินสีแดงของพี่ป๊อกที่มีพี่หมวยนั่งเป็นตุ๊กตา แกว่งหัวที่สวมไว้ด้วยหมวกใบใหญ่ ซ้อนอยู่ข้างหลังน่ะ ไม่ต้องห่วงเลย แซงทุกคน แซงทุกคันไปแทบไม่เห็นฝุ่น ด้วยช่วงล่างที่ยอดเยี่ยมทนทายาทของมัน และทักษะการขี่ของเจ้านายของมัน

แซงไปด้วยความเร็วปานสายฟ้า แซงไปแบบเบ็ดเสร็จเด็ดขาด ไฟท้ายก็ไม่ได้เห็น ไอเสียก็ไม่ได้ดม

ชื่นชมพี่หมวยนั่งแกว่งหัวด๊อกแด็กด๊อกแด๊กอย่างน่ารักอยู่ได้ไม่เกินกระพริบตาสามครั้ง อัฟริกาทวิน และพี่หมวยก็หายลับไปกับเส้นขอบฟ้าของประเทศเวียดนาม

เราล่ะ...ดูคาติ สแครมเบลอร์

สแครมเบอร์ แปลว่ามีความพร้อมที่จะวิ่งทางฝุ่น แต่เมื่อมันมาอยู่กับดูคาติน่ะ...มันไม่ได้แสดงไว้เลยว่ามันมีความพร้อม...คู่มือก็เขียนไว้อย่างชัดเจนว่า มันเป็นมอเตอร์ไซด์ที่ถูกออกแบบมาให้วิ่งบนทางเรียบ ช่วงยุบของช่วงล่างหน้าและหลัง ก็แสดงออกมาเช่นนั้น ... มันเป็นเพียงดีไซน์

ดีไซน์สแครมเบลอร์ ... ไม่ใช่ฟังก์ชั่นสแครมเบลอร์

เมื่อบวกกับทักษะการขี่ออฟโรดของเรา ซึ่งไม่มี ทำให้ดูคาติ สแครมเบลอร์ ขี่ไปแบบเก็บทุกหลุมอย่างนุ่มนวล สง่างาม ชวนมอง

เรามาถึงบวนมาถวดในเวลาประมาณ สิบเอ็ดโมงนิดๆ สำเร็จดั่งใจหมาย แล้วก็พิจารณาการขี่ในช่วงเช้าที่ผ่านมา

เวียดนามน่ะ มอเตอร์ไซด์ เครื่องยนต์ใหญ่ ยังมีคนใช้น้อยมาก หลายๆคน ที่เราพบแสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่เคยเห็นมอเตอร์ไซด์ใหญ่ยักษ์ ที่งดงามขนาดนี้มาก่อน และคนจำนวนมากเห็นมันผ่านหนังสือหรืออินเตอร์เนทเท่านั้น ผู้คนเวียดนามที่ได้เห็นมันจึงชอบดูความงดงาม ความใหญ่โต และ พลังบางอย่างของมัน

แต่ก็นั่นแหล่ะ แต่ละคันขี่กันเร็วมาก ทั้งด้วยทักษะของคนขี่ และด้วยศักยภาพของมอเตอร์ไซด์ ไม่เหมือนดูคาติสแครมเบลอร์ ที่ขี่ผ่านไปอย่างแช่มช้าสง่างามนุ่มนวล หากมีหนุ่มสาว ชาวเวียดนามกำลังพลอดรักกัน ชายหนุ่มผู้มีความรักในการขี่มอเตอร์ไซค์ คงจะมองเห็นมอเตอร์ไซด์สีเหลืองสด

มอเตอร์ไซค์ที่สะกดสายตา สะท้อนแสงแดด แหวกว่ายผ่านสายลม ค่อยๆ หย่อนล้อหน้าที่หุ้มไว้ด้วยยางพีรารี่ เบรคเบรมโบ้คู่ ยึดไว้ด้วยโช้คหัวกลับขนาดอวบอั๋นสมส่วน

ตามมาด้วยถังน้ำมันรูปทรงงดงามหยาดเยิ้ม เครื่องยนต์แอลทวินสูบคู่ระบายความร้อนด้วยอากาศ พร้อมระบบวาล์วไร้สปริง อันเป็นซิกเนเจอร์ของดูคาตี้ ติดตามมาด้วยโช้คเดี่ยว คู่กับสวิงอาร์มหลังที่โค้งราวกับสะโพกที่งดงามของคิมคาร์เดเซียน

ข้างบนมีเบาะโค้งกว้างใหญ่นั่งไว้ด้วยชายผู้หล่อเหลาราวรอสซี่ (อยู่ในหมวกกันน๊อก หน้าเหมือนกันทั่วโลก) มีพุงเล็กน้อยแสดงถึงความอุดมสมบูรณ์ และความรักความเอาใจใส่จากภรรยา

ตามมาด้วยล้อหลังขนาดใหญ่ยักษ์ กับยางพีรารี่เอ็มทีหกศูนย์ลายปุ่มที่สวยงาม ปิดท้ายด้วยป้ายทะเบียนประเทศไทยลอยสูงเด่นท้าทายแรงโน้มถ่วงโลก พร้อมเสียงอันธพาลน่าฟัง

หนุ่มคงจะเปรยกับสาวคนรักว่า “น้องช่างงดงามราวกับมอเตอร์ไซค์สีเหลืองคันนี้ ...น้องก็งาม มอเตอร์ไซค์ก็งาม ... อ้ายมีความสุขยิ่งนัก... ”

สาวเจ้าคงจะขวยเขินที่ถูกยกย่องให้ตัวเองมีความงามระดับดูคาตี้

แต่หากเป็นสายโหด บิดอย่าเดียวผ่านไปล่ะ โดยเฉพาะ ฮอนด้าอัฟริกาทวินสีแดงนั้นน่ะ

ยิ่งใหญ่ อลังการ วิ่งผ่านสายตาของชายหนุ่มหญิงสาวที่กำลังพลอดรักกัน

ผ่านไปด้วยความเร็วสูง

แทนที่จะ ไอ้หนุ่มนั้นจะบอกว่า “ดูสองคนนั้นสิ แต่งตัวเหมือนกัน กระหนุงกระหนิงกันบนมอเตอร์ไซค์ที่สวยงามอัฟริกาทวินสีแดง สีแห่งความรัก ... ความรักของเฮาสองคน”

แต่ด้วยความเร็วปานสายฟ้า ... มันจะไปเห็นอะไรล่ะ ...

มันคงมีเพียงคำถาม

คำถามที่ทำให้ท่าน โซอิจิโระ ฮอนดะ เสียอกเสียใจ ที่ไม่ได้โชว์ความงดงามของมอเตอร์ไซค์อัฟริกาทวิน

คำถามที่ทำให้ความโรแมนติกของชีวิตรักหนุ่มสาวลดน้อยลง

คำถามที่ไม่รู้จะตอบว่าอะไร

คำถามที่เราเคยได้ยินกัน

“อ๊ะ น้อง อะไรแว๊บๆ อ่ะ”

5555555555555555

© Copyright Red Motorcycle Publishing House Company limited, 2021. All rights reserved.

สงวนลิขสิทธ์โดย บริษัท สำนักพิมพ์มอเตอร์ไซค์สีแดง จำกัด