ในช่วงกลางเดือนตุลาคมของปีสองพันสิบแปด เราได้มีโอกาสมาขี่รถในเวียดนามกัน มากับทัวร์ มีรถยนต์สามคัน เป็นรถของคนที่มาเที่ยวกับทัวร์หนึ่งคัน รถเซอร์วิสเป็นรถกระบะหนึ่งคัน และ รถตู้ของไกด์ในเวียดนามอีกหนึ่งคัน ส่วนมอเตอร์ไซด์นั้นมีทั้งหมดสิบสี่คัน มีตั้งแต่สามร้อยซีซี จนถึง หนึ่งพันสองร้อย ซีซี

วันนี้ เป็นวันที่สองของการเดินทาง เราจะเดินทางจากเมืองเว้ไปที่บาน่าฮิลล์ เป็นวันที่ขี่รถไม่มากนัก ประมาณหนึ่งร้อยกิโลเมตร หลังจากที่เราได้ชมวัดคู่บ้านคู่เมืองของเมืองเว้ แวะพระราชวังในเมืองเว้ที่สวยงาม เป็นที่เรียบร้อย เราก็กลับไปที่โรงแรม เตรียมตัวออกเดินทาง

และเมื่อเจ้าดูคาตี้ สแครมเบลอ ขนาดหนึ่งพันหนึ่งร้อยซีซี ระบายความร้อนด้วยอากาศ ส่งเสียงที่ดุดันพวยพุ่งจากลูกสูบยักษ์สองลูก ผ่านท่อไอเสียยกสูงที่วางอยู่ใต้เบาะ การเดินทางของเราก็เริ่มขึ้น

ตามโปรแกรมการเดินทางในวันนี้ จุดแวะแรกสุดเราจะแวะทานอาหารกัน จากนั้นเราก็จะขี่รถขึ้นภูเขา จอดแวะร้านกาแฟ แล้วเดินทางเข้าสู่บาน่าฮิลล์ ทุกอย่างเป็นไปตามโปรแกรมที่ได้วางไว้ ไม่เกิดปัญหาอะไร คงมีเพียงแต่ว่าเส้นทางที่งดงามบนเขานั้นน่ะมันงดงามจริงๆ

สวยงามจนกระทั่งจอดรถถ่ายรูปก็แล้ว ขี่ช้าที่สุดเพื่อจะชื่นชมก็แล้ว เมื่อเวลาเย็น เช็คอินท์ เข้าห้องพักที่โรงแรมเมอร์เคียว บาน่าฮิลล์ โรงแรมที่บนภูเขาสูงที่มีอากาศเย็นและหมอกปกคลุมรอบสวยงามมาก ก็ยังไม่สามารถดึงให้จิตใจออกมาจากเส้นทางข้ามภูเขาเมื่อกลางวันได้

เส้นทางอะไร งดงามถึงเพียงนี้

เข้าห้องพักอาบน้ำเสร็จก็เปิดดูให้หายสงสัย...ก็มาถึงบางอ้อ...ที่จริงเรียกบางอ้อก็ไม่ตรงกับความจริงเท่าไหร่ ต้องเรียกบางตะลึง จะเหมาะกับเหตุการณ์มากกว่า

ท๊อปเกียร์ (Top Gear) เป็นรายการเกี่ยวกับรถยนต์ และบางครั้งมอเตอร์ไซด์ เป็นรายการหนึ่งที่อยู่ในกลุ่มรายการทั้งหลายของบีบีซี (BBC) ในประเทศอังกฤษ บางคนก็เรียกมันว่าเป็นสารคดีเกี่ยวกับรถยนต์ แต่ผมขอเรียกมันว่ารายการประชดประชันเสียดสีชั้นเลิศที่เกี่ยวกับรถยนต์และบางครั้ง มอเตอร์ไซด์จะตรงกับรายการมากที่สุด

แต่ไม่ว่าใครจะเรียกมันว่าอะไร มันก็เป็นรายการที่ยอดเยี่ยมรายการหนึ่ง และตอนหนึ่งในรายการนั้นเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับการมาเยือนเวียดนาม เป็นการเยือนเวียดนามด้วยยานพาหนะที่คนเวียดนามใช้กันเป็นจำนวนมากมาย

เป็นการเยือนเวียดนาม...ด้วยมอเตอร์ไซค์

แน่นอนท็อปเกียร์ ก็จะต้องผ่านเส้นทางสายนี้ และก็เกิดเหตุการณ์ที่ได้เกิดขึ้นกับเรา นั่นคือ...ตกตะลึง

เขาจอดมอเตอร์ไซด์ของเขา ไว้ ณ จุดหนึ่ง ที่มีวิวงดงาม แล้วก็อธิบายพร้อมทั้งจัดอันดับเส้นทางที่ว่านี้ คือ หนึ่งในถนนเลียบชายฝั่งที่ดีที่สุดในโลก

สิ่งนี้อยู่เหนือการคาดคิดของท๊อปเกียร์

นี่คือคำพูดที่ท๊อปเกียร์ได้กล่าวไว้ ...

“The mountain was a bit of a surprise, because you expect to find many things when you come to Vietnam, communistic farming, reminding of the war, stunning food, massive heat, what you don’t expect to find is a deserted ribbon of a perfection ... one of the best coast road in the world ” Jeremy Clarkson

แปลกันแบบคำต่อคำ

“ภูเขานี้ ทำให้เราแปลกใจนิดหน่อย เพราะ เราคาดว่าจะเจอสิ่งเหล่านี้ได้ในเวียดนาม, ระบบการทำฟาร์มแบบคอมมิวนิสต์, ความทรงจำของสงคราม, อาหารชั้นยอด, อากาศร้อนมาก, แต่สิ่งที่เราไม่สามารถคาดหวังได้ว่าจะเจอคือ ถนนโค้งราวกับสายริบบิ้นที่เงียบเหงาสมบูรณ์แบบ...หนึ่งในถนนเลียบชายหาดที่ดีที่สุดในโลก”

ใช่ ท๊อปเกียร์ ตกตะลึง ถึงกับบรรยายอย่างได้อย่างงดงาม และสรุปไว้อย่างชัดเจน .... ไห่เวิ้นพาส เป็นหนึ่งในถนนเลียบชายหาดที่ดีที่สุดในโลก

หลังจากนั้นมา ถนนสายนี้ก็พลุกพล่านไปด้วยนักท่องเที่ยว ... และแน่นอน นักท่องเที่ยวส่วนใหญ่เลือกที่จะมาด้วยมอเตอร์ไซค์ ...

และเมื่อเราได้สัมผัสมันด้วยตนเอง ... เราเห็นด้วยกับท๊อปเกียร์ ... เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง

แต่ไอ่แมน มันจะไปเห็นอะไรล่ะ กับเทเนเร่พันสองร้อยซีซีสองสูบเรียงขับเคลื่อนด้วยเพลา เทเข้าโค้งจนหมดหน้ายาง ไล่ตามบีเอ็มดับบลิวเอฟแปดร้อย ของพี่สังวาร (นามสมมุติ) ไปแบบล้อต่อล้อ ทั้งคู่ต่างก็เป็นเทพ ทั้งคู่ต่างก็สามารถควบคุมมอเตอร์ไซด์ให้เป็นไปดั่งใจนึกราวกับเป็นมือขวาของตัวเอง...

วิวอันงดงามระดับโลก ถูกทดแทนด้วยไฟท้ายบีเอ็มดับบลิวเอฟแปดร้อย นั่นแหละคือทั้งหมดของ ไห่เวิ้นพาส ที่ไอ่แมนมันเห็น

ไอ่นัยล่ะ “...ผมจะขี่ชิลล์ ไปกับพี่... ”

สองอย่างในชีวิตของนัยที่จะทำให้มันลืมทุกอย่าง

ทั้งสองอย่างมีส่วนประกอบที่สำคัญ คือ ความโค้ง

หนึ่ง ความโค้งของสิ่งสวยงามที่พระเจ้าสร้างขึ้นมา และมนุษย์เรียกว่า ... ผู้หญิง

และสอง ความโค้งของสิ่งสวยงามที่มนุษย์สร้างขึ้นมา และพระเจ้าเรียกว่า ถนน ... มันคือความโค้งของถนนที่สวยงาม ไม่ว่าจะในภูเขา เลาะแม่น้ำ หรือที่ไหนก็ตามที่มีถนนโค้ง

แน่นอน...ไห่เวิ้นพาส มีโค้งที่งดงามมาก

แล้วก็แน่นอน ...มันก็ขี่หายลับไปกับเส้นขอบฟ้าที่สวยงามของ ไห่เวิ้นพาส

ลืมไปหมดไอ้ที่บอกว่าจะขี่ชิลล์ไปด้วยกัน

บอกตัวเอง “ถนนสวยขนาดนี้ เราจะไปช้าๆ แม้แต่การกระพริบตา ก็จะกระพริบแบบสโลไลฟ์”

สองจุดที่ผมกับเจ้าดูคาตี้สีเหลืองที่งดงามจอดด้วยความตกตะลึง เป็นจุดที่ท๊อปเกียร์ก็จอดด้วยความตกตะลึง มันไม่ต้องให้บอก หรือมาร์กตำแหน่ง หรือระบุพิกัดใดๆ ความงามระดับนั้นใครเห็น ก็เป็นต้องตกตะลึง

และหลังจากผมขี่อย่างช้า จอดเก็บความทรงจำ และภาพประทับใจ ก็รู้สึกอิ่มเอมใจ และรู้สึกเหนือกว่าไอ่แมนและไอ่นัย เป็นความรู้สึกเหนือกว่าด้วยความช้า ไม่ใช่เหนือกว่าด้วยความเร็ว

ไอ่แมนน่ะ มันเถียงไม่ได้เพราะมันดูไม่ทัน ยอมรับความพ่ายแพ้แต่โดยดี ...

แต่ไอ่นัยมันยอมซะที่ไหน...

ขณะที่ผมขี่ด้วยความดื่มด่ำรื่นรมย์สโลไลฟ์ลงมาถึงจุดนัดพบ มันกลับรถขึ้นไปเก็บความทรงจำประทับใจอีกรอบหนึ่ง....

ใช่ ไอ่นัยมันเอาซะสองรอบเลย

© Copyright Red Motorcycle Publishing House Company limited, 2021. All rights reserved.

สงวนลิขสิทธ์โดย บริษัท สำนักพิมพ์มอเตอร์ไซค์สีแดง จำกัด